Acts 16

Rozdział 16

1Przybył do Derbe i Listry. A oto był tam pewien uczeń imieniem Tymoteusz ^a, syn pewnej Żydówki, która uwierzyła, ojca natomiast Greka. 2Bracia z Listry i Ikonium dawali o nim dobre świadectwo. 3Paweł chciał go zabrać ze sobą, więc obrzezał ^b go ze względu na Żydów, którzy mieszkali w tamtych stronach. Wszyscy bowiem wiedzieli, że jego ojciec był Grekiem. 4A gdy chodzili po miastach, przekazywali im nakazy ustanowione przez apostołów i starszych w Jerozolimie, których mieli przestrzegać. 5I tak kościoły utwierdzały się w wierze i każdego dnia wzrastały liczebnie. 6Gdy przeszli Frygię i krainę galacką, Duch Święty zabronił im głosić słowo Boże w Azji. 7Gdy przybyli do Myzji, próbowali pójść do Bitynii, ale im Duch ▼

▼BG Jezusowy

nie pozwolił. 8Przeszli więc Myzję i zeszli do Troady. 9I w nocy Paweł miał widzenie ^d: jakiś Macedończyk stał i prosił go: Przepraw się do Macedonii i pomóż nam! 10Zaraz po tym widzeniu staraliśmy się wyruszyć do Macedonii, będąc tego pewni, że Pan nas powołał, abyśmy im głosili ewangelię ^e. 11Odpłynąwszy więc z Troady, zdążaliśmy wprost do Samotraki, a nazajutrz do Neapolu; 12Stamtąd zaś do Filippi, rzymskiej kolonii i głównego miasta tej części Macedonii, i zostaliśmy w tym mieście przez kilka dni. 13A w dzień szabatu wyszliśmy za miasto nad rzekę, gdzie zwykle odbywały się modlitwy ^f. Usiedliśmy i rozmawialiśmy z kobietami, które się tam zeszły. 14Przysłuchiwała się temu też pewna bogobojna ^g kobieta, imieniem Lidia, z miasta Tiatyry, sprzedająca purpurę, której to serce otworzył ^h Pan, aby uważnie słuchała tego, co mówił Paweł. 15A gdy została ochrzczona razem ze swoim domem ⁱ, poprosiła: Jeśli uznaliście mnie za wierną ^j Panu, wejdźcie do mojego domu i zamieszkajcie w nim. I wymogła ^k to na nas. 16I stało się, gdy szliśmy na modlitwę, że zabiegła nam drogę pewna dziewczyna, która miała ducha wieszczego ^l i swoimi wróżbami przynosiła wielki dochód swoim panom. 17A chodząc za Pawłem i za nami, wołała: Ci ludzie są sługami Boga Najwyższego i zwiastują nam drogę zbawienia. 18A robiła to przez wiele dni. Lecz Paweł, bolejąc nad tym, odwrócił się i powiedział do ducha: Rozkazuję ci w imię Jezusa Chrystusa, abyś z niej wyszedł ^m. I w tej chwili wyszedł. 19Gdy jej panowie zobaczyli, że przepadła nadzieja ich zysku, schwytali Pawła i Sylasa, zawlekli ich na rynek przed władzę; 20Stawili ich przed pretorami i powiedzieli: Ci ludzie, którzy są Żydami, sieją zamęt ⁿ w naszym mieście. 21I głoszą zwyczaje, których nam, jako Rzymianom, nie wolno przyjmować ani zachowywać. 22I wystąpił tłum przeciwko nim, a pretorzy zdarli z nich szaty i kazali wychłostać ich rózgami. 23Po wymierzeniu wielu razów wtrącili ich do więzienia, przykazując strażnikowi, żeby ich dobrze pilnował. 24Otrzymawszy taki rozkaz, wtrącił ich do wewnętrznego lochu, a ich nogi zakuł w dyby. 25O północy Paweł i Sylas modlili się i śpiewem chwalili Boga ^o, a więźniowie słyszeli ich. 26Nagle powstało silne trzęsienie ziemi, tak że zachwiały się fundamenty więzienia. I natychmiast otworzyły się wszystkie drzwi i wszystkim rozwiązały się więzy. 27A gdy strażnik więzienia obudził się i zobaczył otwarte drzwi więzienia, dobył miecz i chciał się zabić, sądząc, że więźniowie pouciekali. 28Lecz Paweł zawołał donośnym głosem: Nie rób sobie nic złego, bo jesteśmy tu wszyscy. 29Wtedy zażądał światła i wskoczył do środka, a drżąc, padł do nóg Pawła i Sylasa. 30A wyprowadziwszy ich z więzienia, powiedział: Panowie, co mam czynić, abym był zbawiony ^p? 31A oni odpowiedzieli: Uwierz w Pana Jezusa Chrystusa ^q, a będziesz zbawiony, ty i twój dom. 32I głosili słowo Pańskie ^r jemu i wszystkim jego domownikom. 33Tej samej godziny w nocy wziął ich ze sobą, obmył ich rany i natychmiast się ochrzcił ^s, on i wszyscy jego domownicy. 34Wprowadził ich do swego domu, zastawił przed nimi stół i weselił się, uwierzywszy Bogu z całym swoim domem. 35Kiedy nastał dzień, pretorzy posłali służbę miejską ze słowami: Zwolnij tych ludzi. 36I strażnik więzienia oznajmił Pawłowi: Pretorzy przysłali polecenie, żeby was wypuścić. Teraz więc wyjdźcie i idźcie w pokoju. 37Lecz Paweł powiedział do nich: Publicznie, bez sądu biczowali i wtrącili do więzienia nas, obywateli rzymskich, a teraz potajemnie nas wyrzucają? Nic z tego! Niech sami przyjdą i wyprowadzą nas. 38Słudzy miejscy przekazali te słowa pretorom. A gdy tamci usłyszeli, że są Rzymianami, przestraszyli się. 39Przyszli, przeprosili ich i wyprowadziwszy, prosili, aby opuścili miasto. 40Kiedy wyszli z więzienia, wstąpili do domu Lidii, a gdy zobaczyli się z braćmi, pocieszyli ich i odeszli.